အမျိုးသမီးတဦးအတွက် သည်ခရီးမျိုးက သားရဲတွင်းကို ဖြတ်ရသည့်နှယ် အချိန်နှင့်အမျှ ထိတ်လန့်နေရသည်။ အခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင် သူတို့ထိုင်နေကြသည်မှာ လေးနာရီဝန်းကျင်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ ညနေ ၆ နာရီလောက်မှာ ပွဲစားက ကားဖြင့် လာချပေးပြီးသွားကတည်းက ရောက်နေခြင်းဖြစ်ပြီး ဘာတွေဆက်ဖြစ်မည်ဆိုသည်ကို မသိရစွာ မရေရာမှုများထဲတွင် ပိတ်မိနေသည်။
အသံမဆူကြရန်၊ ပြတင်းလိုက်ကာစများကို တင်းတင်းစေ့ပိတ်ထားကြရန်နှင့် ညသန်းခေါင်ယံအချိန်တွင် ပြန်လာမည်ဖြစ်ကြောင်း ပွဲစားက မှာခဲ့သည်။ ယခု ည ၁၀ နာရီကျော်ခဲ့ပြီ။
ပါဝင်ရေးသားကြဖို့ တိုက်တွန်းပါရစေ။
လူငယ်တွေရဲ့ အပြောချင်ဆုံးစကား၊ လူထုပရိသတ်တွေ အကြားချင်ဆုံးအသံကို ‘ISP Column’ကနေ ပို့ဆောင်ပေးနိုင်မယ်လို့ ယူဆပါတယ်။ စာမူတွေကို အယ်ဒီတာအဖွဲ့က ရွေးချယ်၊ တည်းဖြတ်မှုတွေ လုပ်ဆောင်ပါမယ်။ ဒါပေမဲ့ မူရင်းပုံမပျက်ယွင်းစေဘဲ (လိုအပ်တဲ့) အနည်းဆုံး တည်းဖြတ်မှုပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ စာမူတွေအတွက်လည်း ISP-Myanmar က ဉာဏ်ပူဇော်ခချီးမြှင့်ဖို့ စီစဉ်ထားပါတယ်။
ငါးယောက်၊ အခန်းထဲတွင် စုစုပေါင်း ငါးယောက်ရှိသည်။ သူတို့ ဇနီးမောင်နှံအပြင် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်၊ ကောင်လေးတယောက်။ ဘေးဘီသို့ ဝဲကြည့်လိုက်တော့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ထဲက တယောက်က ဂျစ်ကန်ကန်၊ ပေစုတ်စုတ်ရုပ်နှင့်။ အခန်းထဲ တဝီဝီအော်နေသည့် ခြင်ကိုကအစ မုန်းတီးနေဟန်ရှိသည်။ နောက်တယောက်ကတော့ အခန်းထောင့်ကပ်ကာ ဒူးကိုပိုက်၊ ဒူးပေါ်မေးတင်ဟာ အရှေ့ရှိကြမ်းခင်းပြင်ကို ငေးနေသည်။ အသက် ၂၀ စွန်းစွန်းအရွယ်လောက်တွေပဲ ရှိဦးမည်ပေါ့။ သူတို့လည်း စိုးရိမ်ကြရှာမပေါ့ဟုတွေးမိကာ သူ့စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းသလို ဖြစ်သွားသည်။ ကောင်လေးကတော့ အိပ်နေသည်မှ သိုးလို့။ ဟောက်များပင် ဟောက်နေလိုက်သေးသည်။
သူ့မှာက ခင်ပွန်းဖြစ်သူပါလာသည့်အတွက် တော်ပါသေး၏ဟု တွေးမိသည်။ မည်မျှပင်သတ္တိကောင်းသည်ဆိုဆို တဖက်နိုင်ငံထဲ အပူအပင်မရှိ ခိုးဝင်ရဲသည်အထိတော့ သူ သတ္တိမကောင်း။ ပူစရာတွေမှာ ခပ်များများပင်ဖြစ်သည်။ ပွဲစားက သူတို့ကို ငွေပဲလိမ်သွားမှာလား၊ ခရီးပန်းတိုင်မရောက်ခင် တနေရာရာမှာများ ထားပစ်ခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့၊ သူတို့ကို အခြားသူဆီ ရောင်းစားသွားရင်ရော။ ထိုင်းလိုလည်း မပြောတတ်၊ အင်္ဂလိပ်လိုလည်း နားမလည်။ ထိုင်းပဲ၊ မြန်မာနဲ့ ဘယ်လောက်မှမှ မကွာတာ၊ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ဆက်သွယ်လို့ရမှာပေါ့ဟူ၍ မာန်တင်းထားသော်လည်း ထိုမာန်ကလေးမှာ လျော့တိလျော့ရဲ။
အတွေးလမ်းကြောင်းကို ကောင်းသည့်ဘက်သို့ ဆွဲတင်ပြောင်းရသည်။ အိမ်က လေးနှစ်အရွယ်သမီးလေးဆီ အတွေးဆိုက်သည်။ သမီးလေး၊ သူတို့မိသားစု၏ ဆည်းလည်းလေး။ အသက်ကြီးခါမှ မမျှော်လင့်ဘဲ ရသည့် သမီးလေးမို့ ပိုးကလေးကဲ့သို့ မွေးရသည်။ သမီးအတွက် မျှော်လင့်ချက်တွေ အများကြီးရှိသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် စိတ်ဒုံးဒုံးချကာ ထိုင်းဘက်သို့ ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အမျိုးသားဖြစ်သူက အလယ်တန်းကျောင်းအုပ်ရာထူးက နုတ်ထွက်ကာ စီဒီအမ်လုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ တောင်ယာစိုက်သူ သူ့အတွက်လည်း စစ်သံတဂျိန်းဂျိန်း၊ လေယာဉ်သံ တဝီဝီကြားထဲ အလုပ်က မဖြစ်လှတော့။ သမီးလေးမှာ မျက်စိအောက်မှာပင် တဖြည်းဖြည်းကြီးလာပြီ။ အသက်ကြီးရင့်လာသူ သူတို့အတွက် ကိုယ့်မြေ၊ ကိုယ့်ဒေသမှာပဲ ကုပ်တွယ်ခေါင်းချချင်စိတ်လောက် ဘယ်ဟာမှ အရေးမကြီး။ သို့သော် သမီးလေးရလာသောအခါ သူတို့အိပ်မက်တွေမှာ တဆင့်ပိုလာသည်။ သမီးလေးကို သည်စစ်တလင်းပြင်နှင့်ဝေးရာတွင် ရှင်သန်စေချင်သည်။ လေယာဉ်သံကြားလျှင် မြေပြင်ပေါ်သို့ ဘယ်လိုပြားပြားဝပ်ရကြောင်း ကျောင်းသင်ခန်းစာထဲတွင် သင်ပြပေးနေရသည့် နေရာမျိုး၌ မကြီးပြင်းစေချင်။ ထိုသို့ဖြင့် လင်မယားနှစ်ယောက် ရေကြည်ရာမြက်နုရာ ရှာရန် ဆုံးဖြတ်ရသည်။ ထိုင်းဘက်က အထည်ချုပ်စက်ရုံတွေမှာ အလုပ်လုပ်လျှင် ငွေစုမိသည်ဟု သတင်းကြားသည်။ သမီးလေးကို ထားပစ်ခဲ့ရမည့်အရေးကို တွေးရပြီ။ မျက်ရည်များ၊ စိုးရိမ်မှုများနှင့် မသေချာမရေရာမှုများအကြား တပတ်မျှ ဆွေးနွေးပြီးကြသည့်အခါ လင်ရော၊ မယားရော တဖက်နိုင်ငံကူးပြီး ငွေရှာရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ သမီးလေးကိုတော့ သူ့အဘွားဖြစ်သူနှင့် ထားခဲ့မည်ပေါ့။
လင်ဖြစ်သူက နံရံကိုမှီ၍ မျက်စိမှိတ်ကာ မှိန်းနေသည်။ သူလည်း ပင်ပန်းနေရှာပြီ။ ထိုင်းကို ထွက်ဖို့ရာ ပိုက်ဆံကို အရပ်တကာပတ် ချေးငှားရ။ လက်ထဲမှာ စုမိဆောင်းမိထားကြသည်လည်း မရှိ။ ပွဲစားခအပါ အလုပ်မရခင်အထိ နေဖို့ထိုင်ဖို့ စုစုပေါင်း သိန်း ၁၀၀ လောက်လိုမည်ဆိုတော့ ရင်ဘတ်ကို ဖိကာ ဘုရားတရသည်။ သူ့ဘဝတွင် တခါမှ မမြင်ဖူး၊ မကိုင်ဖူးသည့်ပမာဏ။ တောင်းပန်ကာ၊ ခယကာဖြင့် တနှစ်အတွင်းပြန်ဆပ်ပါမည်ဖြစ်ကြောင်း ကတိအဖန်ဖန်ပေးပြီး ရအောင်ရှာကြံရသည်။ လွယ်လှသည့်ကိစ္စတော့မဟုတ်။ သည်လိုနှင့် သူတို့ ထွက်လာဖြစ်ခဲ့သည်။
အခန်းနံရံပေါ်က နာရီက ည ၁၁ နာရီထိုးတော့မည်။ စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။ မနက်ကတည်းက ညနေ ၆ နာရီအထိ ကားအကြာကြီး တညောင်းစီးပြီးသော်လည်း ယခုထပ်စီးရမည်ကို စိတ်လှုပ်ရှားသည်။ သည်တခါပါပဲ၊ သည်တခါစီးပြီးရင်တော့ သွားလိုရာရောက်ပါပြီ။ အရပ်ထဲက အသိတယောက် ရှာပေးထားသည့် အထည်ချုပ်စက်ရုံဆီ ရောက်ပါပြီ။ ပိုက်ဆံကလေးများ ရှာလို့ရပြီး အကြွေးများ ဆပ်လို့ရနိုင်ပါပြီ။ နှစ်နည်းနည်းကြာလျှင် သမီးလေးကို သည်ကိုခေါ်ထားပြီး ကျောင်းထားပေးနိုင်ပါပြီ။ ပျော်စရာအတွေးလေးများက ခေါင်းထဲ တဖျိုးဖျိုးတဖျပ်ဖျပ်ဝင်လာသည်။ စိတ်ကျေနပ်သွားသလိုရှိသည်။
တံခါးကို အပြင်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလာထုတော့ ည ၁၁ နာရီခွဲ။ သူတို့ လန့်သွားသည်။ တခန်းလုံးရှိလူများလည်း ဆတ်ခနဲ ခါးများ မတ်သွားကြသည်။ မည်သူမှ သွားမဖွင့်ရဲ။ ရဲများသာဖြစ်နေလျှင် မည်ကဲ့သို့လုပ်မည်နည်းဟူသော အတွေးက ခေါင်းထဲဝင်လာသည်။ သတင်းများတွင် မကြာခဏတွေ့ရသည်။ နယ်စပ်ကျော်မြန်မာလုပ်သားများကို ဖမ်းမိသည် ဟူသော သတင်းခေါင်းစီးများနှင့် ရဲစခန်းရှေ့ထိန်းသိမ်းခံထားရသည့် ဓာတ်ပုံများ။ ခေါင်းကို ခါယမ်းမိသည်။ တံခါးထုသံက ပိုပြင်းလာသည်။ သူ့အသက်ရှူသံများ ပိုမြန်လာသည်။ ခဏအကြာ တံခါးထုသံရပ်သွားသည်။ ပြင်ပဘေးပတ်ဝန်းကျင်က အသံများမကြားရ။ အခန်းထဲရှိလူများ၏ အသက်ရှူသံဖျော့ဖျော့ကိုသာ သတိထားမိသည်။ ထိုစဉ် တံခါးလက်ကိုင်ဘုက အသံထွက်လာသည်။ သော့တွဲကို ထိုးသွင်းနေသည့် အသံဖြစ်သည်။ သူတို့ နားမလည်သော ဘာသာစကားနှင့် ဗလုံးဗထွေးပြောနေသံကိုလည်း ကြားသည်။ တံခါးပွင့်ထွက်သွားတော့ အမျိုးသား နှစ်ဦး၊ အမျိုးသမီး တဦး။ ညနေက လာပို့သွားသည့် ပွဲစားများမဟုတ်။ ထိုင်းစကားဖြင့် ရေပက်မဝင်အောင် ပြောနေသည်။ စိတ်ဗလာဖြစ်၊ နားမလည်သော မျက်လုံးများဖြင့် သူတို့က ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် ချထားသော သူတို့၏ အိတ်များကို အမျိုးသားတဦးက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် ဆွဲကာ အခန်းအပြင်သို့ လွှင့်ပစ်သည်။ နောက်တဦးက ကားပေါ်သို့ သွားတင်သည်။ “နောက်တနေရာကို ခေါ်သွားပေးမယ့် လူတွေထင်တယ်” ဟု သူတို့နှင့်အတူပါလာသည့် ကောင်လေးက ပြောသည်။ ဟုတ်မည်ထင်သည်။ ပွဲစားအမျိုးသမီးက လက်ဟန်ခြေဟန်ဖြင့် ပြောနေသည်။ ပါးစပ်ကလည်း “နိုးဖုန်း၊ နိုးဖုန်း” ဟုအော်နေသည်။ ထို့နောက် သူ့ဖုန်းကို စက်ပိတ်ပြသည်။ ထိုကျမှ ဖုန်းပိတ်ခိုင်းမှန်း နားလည်ကာ ကမန်းကတန်းပိတ်ရသည်။ ရင်လည်း တုန်ရပါသည်။
ထို့နောက် နောက်တွဲအလွတ်ပါ ကားတစင်းဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ ကားက မြန်မာပြည်မှာ ရဲများ ကင်းလှည့်သည့်အခါ သုံးသည့်ကားမျိုး။ ပွဲစားသုံးယောက်ကို ကြည့်ရသည်မှာလည်း ကြောက်နေဟန်ရသည်။ ကျီးကန်းတောင်းမှောက်။ ပါးစပ်ကလည်း အော်ဟစ်နေကာ လက်များက သူတို့ကို ကားထဲသို့ အတင်းထိုးသွင်းနေသည်။ နောက်တွဲပေါ်တွင် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေသော သူ့ခင်ပွန်းနှင့် ကောင်လေးတို့ကို ပွဲစားက စိတ်မရှည်စွာ ရိုက်နှက်ကန်ကြောက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် လှဲချလိုက်တော့မှ ပွဲစားက အနက်ရောင် ပလတ်စတစ်စကြီးတခုကို အပေါ်က အုပ်မိုးလိုက်သည်။ ဒုက္ခပါပဲဟု သူ တွေးမိသည်။ သူ့ခင်ပွန်း အသက်ရှူလို့မှရပါ့မလား၊ မနက်ကလို အကြာကြီး စီးရလျှင်ဖြင့် ပြဿနာပါပဲ၊ အဲသည် ပလတ်စတစ်စကြီးအောက် မွန်းသေကုန်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ စသည်ဖြင့် အတွေးများက ပလုံစီ။ သူတို့ အမျိုးသမီးသုံးယောက်က ကားခေါင်းခန်း၏ နောက်ခန်းထဲမှာ။ အတူပါလာသည့် ကလေးမလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း သူတို့ဆီမှာ တုန်လှုပ်နေသည့် မျက်လုံးများ။ သူလည်း အင်မတန်ကြောက်နေလှသော်လည်း အားတင်းကာ ပြုံးပြလိုက်ပြီး “အဆင်ပြေမှာပါ”ဟု ဆိုလိုက်သည်။ သူ့အသံ တုန်ယင်တိုးဝင်သွားကြောင်းကိုလည်း ထိုကလေးမလေးတို့ ကြားကြလိမ့်မည်။ ထို့နောက်တွင် ပွဲစားအမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးတို့က ကားပေါ်တက်လာပြီး ကားစက်နှိုးကြသည်။ ကားအတွင်းခန်းထဲကနေ နောက်ဘက်ဆီ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့နေခဲ့သည့် အခန်းကျဉ်းလေးကို ပွဲစားအမျိုးသားနောက်တဦးက မီးမှိတ်သော့ခတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
ကားဘီးများ လိမ့်နေသည်မှာ ပို၍ မြန်လာသည်။ သူတို့ ခဏတာ နားခိုခဲ့သည့် အခန်းကျဉ်းလေးမှာလည်း မြင်ကွင်းထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းမှုန်ဝါးစပြုလာသည်။ လမ်းမီးတိုင်များက ခပ်မှိန်မှိန်။ ကောင်းကင်ပေါ်က လမင်းကြီးကမူ ယခုလို မရေရာနေသော သူတို့၏ဘဝတွေကို အထူးအဆန်းမဟုတ်သလိုမျိုးဖြင့် ငုံ့ကြည့်နေသည်။ သွားမည့်ခရီးပန်းတိုင်သို့ ဘေးကင်းကင်း ရောက်ချင်လှပါပြီ။