The Myanmar Quarterly မဟာဗျူဟာနှင့် မူဝါဒလေ့လာရေးဂျာနယ် အတွဲ ၁၊ အမှတ် ၃ အတွက် ဒန် စလိတ်တာ ၏ စကားဦး။
ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု အောင်မြင်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ကျရှုံးခြင်း၏ အလားအလာများကို တိုင်းတာခန့်မှန်းရာ၌ အဆိုပါ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို အလွန် ကွဲပြားခြားနားသော နည်းလမ်းနှစ်မျိုးဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာကြကြောင်း အသိအမှတ်ပြုထားရန် အရေးကြီးပါသည်။ ပထမ အခင်းအကျင်းတစ်ခုမှာ အာဏာရှင် အုပ်ချုပ်သူများက သူတို့ထံတွင် ရွေးချယ်စရာ နည်းလမ်း အနည်းငယ်သာ ရှိတော့သည့်အတွက် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို လက်ခံလိုက်ရခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ အာဏာရှင်အစိုးရ တစ်စစီ ပြိုကွဲနေခြင်း၊ သို့မဟုတ် ကန့်ကွက်ဆန္ဒပြမှုများ ကြီးမားပြင်းထန်လာခြင်း၊ သို့မဟုတ် စီးပွားရေးစနစ် ပြိုလဲသွားခြင်း၊ သို့မဟုတ် ပြည်ပဖိအားများ များပြားလာခြင်းတို့ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ယင်းကို အားနည်းမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာရသည့် ဒီမိုကရေစီစနစ်ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်ပါသည်။ သို့သော် ဒုတိယ အခင်းအကျင်းတွင်မူ အာဏာရှင် အုပ်ချုပ်သူများ ကိုယ်နှိုက်က သူတို့ ကိုယ်ပိုင်ပြဋ္ဌာန်းချက်ဖြင့် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းလာခြင်းပင်ဖြစ်ပြီး အ္တရာယ်နည်းသည့် အတွက်ကြောင့် ဖြစ်သည်။ အာဏာရှင် အစိုးရထဲတွင် စုစည်းညီညွတ်မှု ရှိနေသည်၊ ဆန္ဒပြကန့်ကွက်မှုများကို ထိန်းချုပ် ကိုင်တွယ်နိုင်သည်၊ စီးပွားရေး ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်နေခြင်းနှင့် နိုင်ငံခြား အထောက်အပံ့များလည်း ရရှိနေသည်၊ သို့ဖြစ်ပါက အာဏာရှင်စနစ် ဆက်လက် သက်ဆိုးရှည်နေပါလိမ့်မည်။ ထို့အပြင် ယင်းအနေအထားများ အောက်တွင် အာဏာရှင်များက ဒီမိုကရေစီ ကူးပြောင်းမှု လမ်းကြောင်းကို ရွေးချယ်ခဲ့ပါက ဒီမိုကရေစီစနစ်ကို အားကောင်း သန်မာစွာဖြင့် ပြောင်းလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုအာဏာရှင်များသည် သူတို့ ဆက်လက် ရှင်သန်အောင်မြင်နိုင်လိမ့်မည် ဟူသည့် မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ဒီမိုကရက်တစ်လမ်းကြောင်းကို ရွေးချယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ရာ တခါတရံတွင် ယင်းအာဏာရှင်ဟောင်းများက ဒီမိုကရေစီ နိုင်ငံသစ်၌ ဘဝသစ်တဖန် နေရာယူထားကြပါမည်။
မြန်မာနိုင်ငံ၏ အနေအထားမှာ ဒုတိယ အခင်းအကျင်းဖြစ်သော အားကောင်းပြီး ကူးပြောင်းလာသည့် စနစ်နှင့် အလားသ္ဌာန် ပိုတူနေခဲ့ပါသည်။ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းရေးဆိုင်ရာ ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများသည် ၂၀၁၁ ခုနှစ်၌ ရုတ်ချည်း ပေါ်ပေါက်လာပြီး ဒယိမ်းဒယိုင် ရှေ့ဆက်သွားနေပြီဖြစ်ရာ ယခုအချိန်တွင် တိုင်းပြည်၏ စစ်အာဏာရှင်ဟောင်းများမှာ ကြောင့်ကြဘေးကင်းစွာဖြင့် နေထိုင်နိုင်ကြပြီ ဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာစစ်တပ်အနေဖြင့် ရွေးချယ်စရာ အနည်းငယ်မျှဖြင့် အာဏာလွှဲပြောင်းပေးရန် ဖြစ်ခဲ့သည် ဆိုပါကလည်း သူတို့ ရာစုနှစ် ထက်ဝက်နီးပါး အုပ်ချုပ်ခဲ့သည့် အချိန်တစ်လျှာက်လုံး သာမန်ထက် ထူးကဲသည့် အခွင့်အလမ်းပေါင်းများစွာ ရရှိထားခဲ့ပါသည်။ စစ်အစိုးရအနေဖြင့် အာဏာရှင်စနစ်ကို ပြိုလဲသွားစေနိုင်သည့် များပြားလှသည့် လူထုကြီး၏ ကန့်ကွက် ဆန္ဒပြမှုများကိုလည်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ တွေ့ကြုံခဲ့ဖူးသည်။ အထင်ရှားဆုံးမှာ ၁၉၈၈ နှင့် ၂၀၀၇ ခုနှစ်တို့မှ ဖြစ်ရပ်များပင်ဖြစ်ပါသည်။ ရွေးချယ်စရာများ ရှားပါးပြီး ကူးပြောင်းခဲ့ရသော အနေအထားမျိုး မဟုတ်မူဘဲ မြန်မာစစ်အစိုးရက သူတို့၏ သံလက်သီးဆုပ် ဖြေလျှော့ပေးရန် ပိုင်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ သေချာသည်မှာ မြန်မာနိုင်ငံ၏ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု ပြီးမြောက်ဖို့ အလှမ်းဝေးနေဆဲပင်။ နောက်ကြောင်း ပြန်လှည့်နိုင်ပါသေးသည်။
အားနည်းနေ၍ မဟုတ်ဘဲ၊ အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်မှု အားကောင်းသည့် အခိုက်အတန့်မှသည် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုအတွက် အစပြုမှုတစ်ခုမှာ တမူထူးခြားနေသည်၊ သို့မဟုတ် သာမာန်ထက် လွန်ကဲနေသည်ဟု ရှုမြင်သုံးသပ်နိုင်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ထိုဖြစ်ရပ်များ အမှန်တကယ် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိခဲ့သည်။ အာရှတိုက် တစ်တိုက်လုံးရှိ အာဏာရှင် ခေါင်းဆောင်များက ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုများသည် မိမိတို့၏ အာဏာကို ပြန်လည်နေရာချထားပေးနိုင်ရန်၊ သို့မဟုတ် အားသစ်လောင်းရန် နည်းလမ်းတစ်ခုအဖြစ် ရှုမြင်သုံးသပ်လေ့ ရှိပါသည်။ တခါတရံ ယင်းဖြစ်ရပ်များကို ရှေးရိုးစွဲ ဝါဒီများ၊ လက်ဝါးကြီးအုပ် နိုင်ငံရေးပါတီများမှ နိုင်ငံရေးသမားများက ဦးဆောင်ခဲ့ခြင်းမျိုးလည်း ရှိခဲ့သည်။ ၁၉၄၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ၌ ဂျပန်၊ ၁၉၈၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ၌ ထိုင်ဝမ် စသည့် နိုင်ငံများတွင် ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါသည်။ အခြားအချိန်များတွင် စစ်ဘက်ဆိုင်ရာ ထိပ်သီးများက အဓိကအခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ပြီး နိုင်ငံရေးပါတီများမှ နိုင်ငံရေးသမားများနှင့်အတူ အရပ်ဘက်နှင့် ဒီမိုကရက်တစ် အုပ်ချုပ်မှုအတွက် လမ်းဖွင့်ခဲ့ခြင်းများလည်း ရှိခဲ့ပါသည်။ ဥပမာပြရလျှင် ၁၉၈၀ ပြည့်လွန်နှစ်များက ထိုင်းနိုင်ငံနှင့် တောင်ကိုရီးယား၊ ၁၉၉၀ ပြည့်လွန်နှစ်များက အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံတို့ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ကမ္ဘာာတစ်ဝန်းကို ကြည့်လျှင်လည်း အာဏာရှင်များက ဒီမိုကရေစီနည်းကျ အုပ်ချုပ်သူများထံသို့ အာဏာလွှဲပြောင်းပေးသည့် ဖြစ်ရပ်များ ပေါ်ပေါက်ချိန်မှာ အာဏာရှင် အုပ်ချုပ်သူများက ရေးဆွဲပေးခဲ့သည့် ဖွဲ့စည်းပုံ အခြေခံဥပဒေများဖြင့် သူတို့ ကိုယ်တိုင် အသားကျပြီးချိန် ဖြစ်နေလေ့ရှိသည်ကို အံ့အားသင့်ဖွယ် တွေ့ရှိရပါသည်။ ထို့အပြင် အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်သူများ ရေးဆွဲခဲ့သည့် ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေများမှာ ဒီမိုကရေစီနည်းကျ ရွေးကောက် တင်မြှောက်ခံထားရသည့် နိုင်ငံရေးသမားများ၊ သူတို့၏ မဲဆန္ဒရှင်များ အနေဖြင့် နိုင်ငံရေးစနစ်နှင့် တိုင်းပြည်၏ စီးပွားရေးကို မိမိတို့ စိတ်ကြိုက် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု မလုပ်နိုင်အောင် ကန့်သတ် ထိန်းချုပ်ထားကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် တိုင်းပြည်ကို ထိန်းသိမ်းကာကွယ် စောင့်ရှောက်ခဲ့သူဟောင်းကြီးများ အနေဖြင့် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု နောက်ပိုင်း ကြောင့်ကြဘေးကင်း လုံခြုံစွာဖြင့် နေနိုင်ရန်အတွက် ကိုယ်အားသာသည့် အခြေအနေ၌ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို ရှေ့ဆောင်ခဲ့ကြခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။
မြန်မာနိုင်ငံအတွက် အထက်ပါ အကြောင်းအချက်များက မျှော်လင့်ချက်ကိုသာမက စိုးရိမ်ပူပန်မှုကိုလည်း ဖြစ်စေပါသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၏ ဒီမိုကရေစီ ဖော်ဆောင်သည့် လမ်းကြောင်းတွင် မျှော်လင့်ချက် ရှိသည်ဟု အသိအမှတ် ပြုရမည်ဖြစ်ပြီး ယခုမှ ပထမဆုံး ပေါ်ပေါက်လာခြင်း ဖြစ်သော်လည်း တမူထူးခြားသည့်၊ သို့မဟုတ် ယခင်က မကြုံဖူးခဲ့သည့် ဖြစ်ရပ်မျိုး မဟုတ်ပါ။ စစ်တပ်က သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်ပုံစံဖြင့် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို လုပ်ဆောင်ခဲ့ရုံသာဖြစ်ပြီး ပြီးပြည့်စုံသည့် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုက အဆုံးသတ်ရလဒ် ဖြစ်သည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ်မျိုးလည်း မဟုတ်ပါ။ ဥရောပတိုက် အနောက်ဖက် အစွန်ဆုံးမှသည် အာရှတိုက် အရှေ့ဖျားနိုင်ငံများအထိ ကြည့်မည်ဆိုပါက အားကောင်းသည့် ဒီမိုကရေစီစနစ်သည် အလွန်ရှည်ကြာလှသည့် အသွင်ကူးပြောင်းမှု လုပ်ငန်းစဉ်များပြီးလျှင် တည်ငြိမ်သည့် ဒီမိုကရေစီစနစ် ဖြစ်သွားစေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ စိုးရိမ်စရာကောင်းသည့်ဖက်မှ ကြည့်ပါက မြန်မာနိုင်ငံမှ စစ်တပ်အနေဖြင့် အတော်အတန် ယုံကြည်မှုရှိသည့် အခြေအနေတွင် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု စတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ထိုင်ဝမ်၊ တောင်ကိုရီးယား၊ ထိုင်း၊ အင်ဒို နီးရှား စသည့်နိုင်ငံများရှိ အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်သူများက ဦးဆောင် အထောက်အကူပြုသည့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများကဲ့သို့ ရာဇဝင်တွင်သော အင်တိုက်အားတိုက် ပြောင်းလဲမှုမျိုး မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ထို့ကြောင့် မြန်မာစစ်တပ်မှာ အခြားသော အာရှတိုက်ရှိ အာဏာရှင်နိုင်ငံများမှ စစ်တပ်များကဲ့သို့ မဟုတ်ဘဲ နောက်ကွယ်တွင် ကျန်ရှိနေနိုင်ပြီး မိမိ၏ အကြွင်းမဲ့အာဏာကို စွန့်လွှတ်ရာတွင်လည်း တုံ့ဆိုင်းနေနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု ဒီရေကျအ္တရာယ် ရှိနိုင်သည်။ အသွင်ကူးပြောင်းမှု၊ သို့မဟုတ် ဒီမိုကရေစီ မဟုတ်တော့ဟု ခံစား၍ပင်နေနိုင်သည်။ ထို့အပြင် “ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု”ဟူသည့် အမည်နှင့် မထိုက်တန်ဟု ပြည်တွင်းနှင့် နိုင်ငံပြင်ပရှိ ဒီမိုကရေစီရေး တက်ကြွလှုပ်ရှားသူများက ကောက်ချက် ချသွားနိုင်ပါသေးသည်။
မြန်မာနိုင်ငံ၏ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုမှာ ရှေ့ဆက်သွားနေသော်လည်း မကျေမနပ် စိတ်ပျက် အားလျော့ဖြစ်မှုများလည်း ဆက်ရှိနေဦးမည်မှာ သေချာပါသည်။ သို့ရာတွင် အဆိုပါ ရှောင်လွှဲမရနိုင်သည့် စိတ်ပျက်မှုများကို ဆက်လက် သယ်ဆောင်မသွားကြရန် မေတ္တာရပ်ခံခြင်းအားဖြင့် ယခုစကားဦးကို နိဂုံးချုပ် အဆုံးသတ်ခြင်းထက် ပိုကောင်းသော နည်းလမ်းလည်း မရှိနိုင်တော့ပါ။ ထို့အပြင် ၂၀၁၁ ခုနှစ်မှာ ၂၀၁၇ ခုနှစ်မှ ကမ္ဘာာကြီးနှင့် အလွန် ကွဲပြားခြားနားသော ကာလဖြစ်သည်ဟုလည်း အလေးအနက်ဆိုချင်သည်။ ၂၀၁၁ ခုနှစ်တွင် ဒီမိုကရေစီစနစ်သည် တစ်ကမ္ဘာာလုံးတွင် ရှေ့ဆက်ဖြစ်ထွန်းနေသည်။ မြန်မာနိုင်ငံ၏ စစ်ခေါင်းဆောင်များအနေဖြင့် ထိုအချိန်က စဉ်းစားမည်ဆိုလျှင် အခြေအနေများ ပိုမိုဆိုးရွားလာသည်ကို စောင့်ဆိုင်းနေခြင်းထက် အခွင့်အခါကောင်းတွင် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို စတင်ရန် တွက်ချက်နိုင်သည်။ သို့သော်လည်း ၂၀၁၇ ခုနှစ်၌ အလားတူတွက်ချက်မှုမျိုးကို ထပ်မံ ပြုလုပ်ရန် အခြေအနေ ရှိ မရှိ ကိုမူ မှန်းဆရန် ခက်ခဲလှပါသည်။ ထို့အပြင် ကမ္ဘာတစ်ဝန်းတွင်လည်း ဒီမိုကရေစီ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် နောက်ပြန်လှိုင်း ကြုံနေချိန်ဖြစ်ရာ အဖက်ဖက်မှ ထိပါးတိုက်ခိုက်ခြင်း ခံရမည်မှာ ကျိန်းသေပါသည်။ သို့ရာတွင် ဒီမိုကရေစီ ဒီရေလှိုင်းများ လုံး၀ နောက်ဆုတ်သွားခြင်း မဟုတ်သေးပါ။ အကယ်၍သာ မြန်မာနိုင်ငံ၌ အပေးအယူလုပ် ညှိနှိုင်းလိုသည့် စိတ်ဓာတ်နှင့် မသိမသာ ပြောင်းလဲမှုကို လက်ခံခြင်းတို့ လျော့ပါး ကျဆင်းလာခဲ့ပါက တိုင်းပြည်အတွက် မိမိတို့ တစ်သက်တာတွင် ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှု အခွင့်အလမ်းနောက်တစ်ခု ရနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ ထို့အပြင် မြန်မာနိုင်ငံအနေဖြင့် အခြားနိုင်ငံများကဲ့သို့ ဒီမိုကရေစီ အသွင်ကူးပြောင်းမှုကို ဖော်ဆောင်ရန် နှစ်ပေါင်း ၅၀ ကျော်ကြာ အားထုတ် ကြိုးပမ်းလာခဲ့သည့်နောက် ယခုအချိန်တွင်မူ ကမ္ဘာတစ်ဝန်းလုံး၌ အာဏာရှင်စနစ်သို့ နောက်ကြောင်းပြန်သွားနေမှုကို ကြံ့ကြံ့ခံ ဆန့်ကျင်ခြင်းအားဖြင့် ကမ္ဘာကြီးကို ကူညီနိုင်မည့် ထူးခြားပြောင်မြောက်သော အခွင့်အလမ်းကောင်း တစ်ခုကိုလည်း လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင် ရရှိနေပြီ ဖြစ်ပါကြောင်း။
■ ဒန် စလိတ်တာ၏ စကားဦးကို စည်သူကျော် ဘာသာပြန်ဆိုသည်။
Foreword: When Transition Succeeds or Fails
By Dan Slater
When gauging the prospects for a democratic transition to succeed or fail, it is important to recognize that democratic transitions can unfold in two very different ways. In one scenario, authoritarian rulers accept a democratic transition because they have little choice. The regime is splintering, or protests are swelling, or the economy is collapsing, or foreign pressure is overwhelming. One might call this democracy through weakness. But in a second scenario, authoritarian rulers pursue a democratic transition on their own terms, because they perceive little risk. The regime is unified, protests are manageable, the economy is growing, and foreign support for continued authoritarianism remains forthcoming. When dictators choose a democratic path under these conditions – what we might call democracy through strength – they do so in the expectation that they can continue to thrive. Sometimes they can even gain a new lease on life as former authoritarians in a newly democratic country.
Myanmar has looked more like the second scenario: the strength scenario. Democratizing reforms lurched suddenly forward in 2011, at a moment when the country’s military leaders were relatively secure and unmolested. If Myanmar’s military was going to yield power at a time when it faced little choice, it had an extraordinary number of opportunities to do so throughout its half-century of rule. This was a regime that on multiple occasions confronted protests of a massive scale that often topple dictatorships, most famously in 1988 and 2007. Yet instead of democratizing at a time when choices were shrinking, the military-led regime in Myanmar began moving decisively toward democracy when the risks of relaxing its iron grip were receding. Of course democratic transition in Myanmar is far from complete, and anything but reversible. But the change in direction under Thein Sein’s leadership was indeed decisive.
To commence a democratic transition at a moment of relative authoritarian strength rather than weakness might seem unusual, or even extraordinary. But it is actually quite common. Across Asia, authoritarian elites have often seen democratic transitions as a way of rearranging or even rejuvenating their powers. Sometimes this process is led by conservative and oligarchic party politicians, as in Japan in the 1940s and in Taiwan in the 1980s. Other times military elites play a major role alongside party politicians in paving a path toward civilian and democratic rule, as in Thailand and South Korea in the 1980s and Indonesia in the 1990s. Across the world, it is surprisingly common for dictatorships to hand over power to new democratic rulers after saddling them with authoritarian-authored constitutions. These authoritarian constitutions limit the degree to which democratically elected politicians and their constituents can shift the political system and the national economy in their own favor. The old guard tends to remain as secure and unmolested after democratic transition as they were before democratic transition in such scenarios of democracy through strength.
All of this provides reasons for both hope and concern when looking to Myanmar. The hope lies in recognizing that Myanmar’s path is not as unusual or as unprecedented as it at first might appear. Just because the military commenced a partial democratic transition on its own terms does not mean that a completed democratic transition cannot be the eventual result. From the western extremes of Europe to the eastern tip of Asia, democracy through strength has yielded stable democracies after prolonged transition processes. On the more worrisome side, Myanmar’s military may have begun democratizing in a moment of relative confidence, but it never possessed the kinds of historic strengths that underpinned authoritarian-led reforms in countries like Taiwan, South Korea, or even Thailand and Indonesia. Myanmar’s military will thus probably remain more reticent to yield its lingering authoritarian powers than its Asian counterparts. This raises the risk that democratic transition will become so stagnant that it will no longer feel like either a transition or a democracy at all. Many democracy activists both inside and outside Myanmar are likely already concluding that democratic transition has so completely stalled that it no longer deserves the name, if it ever did.
Thus while Myanmar’s democratic transition is likely to continue, it is certain to continue to disappoint. Perhaps there is no better way to conclude this brief foreword than with a plea not to let this inevitable sense of disappointment carry the day. It bears emphasizing that 2011 was a very different moment in the world than 2017. From the perspective of 2011, it seemed that democracy was on the global advance, and it made sense that Myanmar’s military leaders calculated that it was better to begin democratizing when conditions were good than to wait until they got any worse. It is hard to imagine that they (Myanmar military) would make the same calculation in 2017. Whether democracy is in full-blown retreat across the world, it is certainly under attack. The tides are turning, but they have not turned entirely. If the spirit of compromise and acceptance of gradualism wane in Myanmar, the country may not get another shot at democratic transition in our lifetimes. After half a century of bucking the global democratization trend, Myanmar now has a remarkable opportunity to help the world withstand a global authoritarian reversal.
